Exodus Minas

En nog draag je
verwarring
met je mee

ik zie het wel

de wereld
is toch rond

…

Margo

Moedertranen ...

gisteren

huilde ik

moedertranen

vandaag

zijn ze

versteend

!

Margo

Normaal abnormaal

Je bent stil vanavond,

stiller dan normaal.

Maar het geeft niet,

want stilte maakt je mooier.

Mooier dan normaal,

maar erg vind 'k het niet.

Want op die manier,

zijn we allebei stil.

Stiller dan normaal,

normaal abnormaal.

Niet volgens de norm,

maar o zo mooi vanavond.

Vincent

Zomaar een reactie ...

Met pijn in het hart las ik over de problemen met Vincent.

Hopelijk komt er een goede oplossing uit de bus en valt alles toch nog terug in plooi.
Weet je wat het zo moeilijk maakt ? Het vechten en blijven vechten voor een menswaardig bestaan van “onze“ kinderen.

Ze worstelen zo met de wereld en met zichzelf.

Wat meer begrip zou hier wel op zijn plaats zijn …

De meerderheid kan of wil hen niet begrijpen. Er wordt niet de minste inspanning gedaan om ook maar iets een ietsepietsie aan te passen want dat is teveel gevraagd. Zoals op school bij mijn dochtertje (auti-werking). Ze blijven maar met de eindtermen zwaaien. Nochtans zijn ze zeer professioneel bezig zeggen ze !

Maar waar komt het hier erop neer ?

Ze bekijken de kinderen niet persoonlijk zoals het zou moeten en ze zoeken niet naar de juiste mogelijkheden en zo worden onze kinderen niet voldoende gemotiveerd .

Wat ik al ondervonden heb: ze mogen nog zoveel cursussen geven als het hart van de begeleiders niet klop voor “hen“ en als je niet gebeten raakt door autisme dan lukt het nooit .

En wij ,wij zijn zo machteloos …

Vertrouwen ...

ik blijf nog even, zegt jouw vertrouwde stem

en mijn hart maakt een sprongetje

ik denk, daar houd ik je aan

en woel door verwarde haren

je stem klinkt als muziek

zoals toen jouw eerste schreeuw

kinderlijke wijsheid

uit een gouden hart

blijf zolang je wil, wens ik

en laat je dankbaar los

dan ga ik maar, mam, zegt hij

ik bel nog wel

geduldig blijf ik wachten

Margo

Zal ik weggaan ?

Zal ik weggaan ?
Zal ik verdrietig worden en weggaan ?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan ?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan ?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen ?
Of zal ik blijven ?

Zal ik blijven ?

Toon Tellegen

Loslaten ...

Waarom is loslaten zo moeilijk ?

Logisch toch als het om je eigen kind gaat ?

Wat ik nu ga zeggen zal wel bijzonder negatief klinken maar hoe vaak is me al niet gezegd om meer naar mijn gevoel te luisteren ?

Wel, dit IS mijn gevoel ! En ik roep het luid en duidelijk omdat ik het tot in mijn diepste, diepste ziel voel: L. WIL ERUIT STAPPEN !!!

En er is niemand die daar iets aan kan doen ... het enige wat IK kan doen is zijn gevoel respecteren ... maar dat is zo moeilijk ... ik moet het loslaten en ik kan het niet ...

Er gaat zoveel door mijn hoofd en hart ... ik denk en denk en denk waarom het zo is kunnen mislopen ... en voel schuld ... enorm veel schuld ... maar het draait nu niet om mij ... het gaat om HEM !

Donderdag had hij een gesprek met een nieuwe therapeute ... het werd niets ...

Vrijdag gaf hij aan om terug opgenomen te willen worden ... alles beter dan hier thuis rond te lopen met Magali in zijn buurt, zei hij ... en ik begrijp het niet ... maar goed ... ik heb gebeld.

Psychiater nog steeds met verlof ... of ik maandag even wilde terugbellen ... en met de kans dat Laurens terug op de wachtlijst komt te staan !

Op wie moet ik nu boos zijn ?

Op L.(omdat hij zijn kans verdomme heeft laten schieten !) of op de hulpverlening (die nergens er absoluut niet van wakker ligt !) ?

Gisteren is hij met zijn fiets vertrokken richting station.

Dat doet hij anders nooit.

We wisten van niets.

We waren doodongerust ...

Toen we hem opbelde zei hij dat hij op zijn kot zat. Iets waarvan hij zelf heeft aangegeven om daar niet meer te kunnen zijn omdat hij daar zot werd.

Het is duidelijk dat hij tast en zoekt en vooral heel veel afziet van wat hem nu overkomt.

Er is geen licht meer in zijn duisternis ... zelfs geen heel klein beetje.

Wat overkomt ons toch als gezin ?

En hoe geven we dit alles een plaats ?

Ik voel dat iedereen hier in huis behoefte heeft aan een luisterend oor ! Maar dat kunnen we amper voor elkaar zijn ... het ligt allemaal veel te gevoelig.

Ik merk dat ik weer steeds minder van E. kan verdragen ... en het ligt niet aan hem ... het ligt ook niet aan mij ... het ligt aan de hele situatie hier.

Hoe spartelen we dit door ?

Margo

Feiten ...

Even geen gevoel vandaag ...

enkel feiten !

Krokusvakantie !

Een midweekje Sunparks gepland met Magali.

Zus Nancy had ik meegevraagd ... kwestie van op tijd en stond weg te kunnen om de jongens te gaan bezoeken in het ziekenhuis.

Al maar goed dat ik dat gedaan heb.

Dinsdag ... noodoproep van L.

Hij wil niet meer, hij kan niet meer ... hij wil weg !

Ik stap in mijn auto en rijd richting Zoersel om daar een totaal ontredderde zoon aan te treffen. De psychiater is een weekje met vakantie en de plaatsvervanger is niet direct bereikbaar. De verpleging haalt de schouders op. Voor hen is dit natuurlijk dagelijkse kost.

En telkens horen we hetzelfde liedje: wanneer de patiënt zelf niet mee wil werken kunnen we maar weinig doen. Tuurlijk kan ik ze niet helemaal ongelijk geven. Maar wat nu ?

Wij naar huis met L.

Bijna heel de nacht met L. gepraat over 'alles' en 'niets'. Over leven en dood. Over begraven of cremeren. Over de zin van dit leven. Over leven na dit leven. Over twintig jaar pijn en leven tegen je zin. Dood is dood. En dat wil hij het liefste zijn.

Dat zijn de feiten. Heb ik die te respecteren vraag ik me dan af ?

Eerlijk gezegd weet ik het niet meer. Mag je iemand dwingen om tegen zijn of haar zin in te leven ?

Wie me raad en/of advies kan geven ... GRAAG ... want ik weet het even niet meer !

Margo

Indringer ...

Indringer in eigen huis

eigen huis, doch echt niet thuis

Mijn bed ruikt muf

't is niet het mijne

het raam laat vreemd

zonlicht doorschijnen

Indringer in eigen huis

eigen huis, doch echt niet thuis

De nacht voelt

koud, of warm, of toch?

'k ben thuis, in eigen huis

maar 't voelt vreemd alsnog

Vincent