Loslaten ...

Waarom is loslaten zo moeilijk ?

Logisch toch als het om je eigen kind gaat ?

Wat ik nu ga zeggen zal wel bijzonder negatief klinken maar hoe vaak is me al niet gezegd om meer naar mijn gevoel te luisteren ?

Wel, dit IS mijn gevoel ! En ik roep het luid en duidelijk omdat ik het tot in mijn diepste, diepste ziel voel: L. WIL ERUIT STAPPEN !!!

En er is niemand die daar iets aan kan doen ... het enige wat IK kan doen is zijn gevoel respecteren ... maar dat is zo moeilijk ... ik moet het loslaten en ik kan het niet ...

Er gaat zoveel door mijn hoofd en hart ... ik denk en denk en denk waarom het zo is kunnen mislopen ... en voel schuld ... enorm veel schuld ... maar het draait nu niet om mij ... het gaat om HEM !

Donderdag had hij een gesprek met een nieuwe therapeute ... het werd niets ...

Vrijdag gaf hij aan om terug opgenomen te willen worden ... alles beter dan hier thuis rond te lopen met Magali in zijn buurt, zei hij ... en ik begrijp het niet ... maar goed ... ik heb gebeld.

Psychiater nog steeds met verlof ... of ik maandag even wilde terugbellen ... en met de kans dat Laurens terug op de wachtlijst komt te staan !

Op wie moet ik nu boos zijn ?

Op L.(omdat hij zijn kans verdomme heeft laten schieten !) of op de hulpverlening (die nergens er absoluut niet van wakker ligt !) ?

Gisteren is hij met zijn fiets vertrokken richting station.

Dat doet hij anders nooit.

We wisten van niets.

We waren doodongerust ...

Toen we hem opbelde zei hij dat hij op zijn kot zat. Iets waarvan hij zelf heeft aangegeven om daar niet meer te kunnen zijn omdat hij daar zot werd.

Het is duidelijk dat hij tast en zoekt en vooral heel veel afziet van wat hem nu overkomt.

Er is geen licht meer in zijn duisternis ... zelfs geen heel klein beetje.

Wat overkomt ons toch als gezin ?

En hoe geven we dit alles een plaats ?

Ik voel dat iedereen hier in huis behoefte heeft aan een luisterend oor ! Maar dat kunnen we amper voor elkaar zijn ... het ligt allemaal veel te gevoelig.

Ik merk dat ik weer steeds minder van E. kan verdragen ... en het ligt niet aan hem ... het ligt ook niet aan mij ... het ligt aan de hele situatie hier.

Hoe spartelen we dit door ?

Margo