.
.
Misschien heb ik te lang niets meer van me laten horen. Weet dan dat ik dat even nodig had.
Ik wilde ten volle genieten van de paasvakantie en van het feit om schijnbaar een ‘normaal’ gezin te zijn.
(“Ach”, hoor ik u al zeggen, “het is overal wel eens wat!”).
Ik ben er toch niet helemaal van overtuigd.
Ik zoek naar een weg die voor iedereen binnen dit gezin begaanbaar is.
Soms lijken we daar in te slagen, maar al snel struikelt er iemand over een steentje (hoe klein ook) en op die manier geraakt iedereen weer van het mooie pad af.
Vandaag heb ik een huildagje.
Waar die tranen vandaan blijven komen weet ik niet.
Ze zijn niet te stoppen en ik laat ze maar.
Ik wil er niet meer tegen vechten.
Doe ik dat wel dan wordt de steen die op mijn hart drukt alleen maar groter.
Soms denk ik dat ik beter voor mezelf moet zorgen. Maar dat klinkt zo egoïstisch.
Het hoeven geen grote dingen te zijn maar het komt er maar niet van.
Nu dus even wel.
Gewoon wat van me afschrijven.
Of op de koffie gaan naar daar waar de poort wijd open staat.
Ik weet dat het daar kan en mag maar om de één of andere reden doe ik het niet.
Want wat moet ik nog vertellen ?
Alweer hetzelfde verhaal ?
Vincent is vandaag terug naar school.
"Mooi", zal u misschien denken, maar toch weegt het me zwaar.
Vanmorgen heb ik hem met de auto naar school gebracht.
Neen, hij was niet echt ‘happy’ maar hij ging wel.
Maar vanmiddag zaten we thuis met een kind dat innerlijk helemaal van streek was.
Bij thuiskomst kroop hij gelijk in zijn bed. Weg van die enge grote boze wereld, zo leek het wel.
Toch hebben we van ons hart een steen gemaakt
(voor zijn eigen bestwil, zou mijn moeder zeggen !) en hem terug naar school gebracht. Maar het gaat niet goed … dat zie je zo.
Of ben ik als moeder blind en te emotioneel ?
Wie zal het zeggen ?
En brengt tijd altijd raad ?
Ik hoop het zo ...
Margo
