Gisteren is hier een bom(meke) ontploft !
Nee, niet letterlijk ... maar de brokken zijn misschien al even groot.
En ik weet het wel, ook brokken zijn te lijmen ... maar toch.
Ik had hier zo graag een positief bericht willen plaatsen maar het lukt me niet.
Ik voel me leeggezogen, ik ben moe en ik zie het niet meer zitten ...
Ik krijg geen rust in mijn hoofd. Alles gonst maar door elkaar. Een afspraak hier, een afspraak daar. Gesprekken her en der en ik heb het gevoel dat ik geen stap verder kom.
Nee, het is niet alleen Vincent.
Er is ook nog een grotere broer en een jongere zus. Ook zij vragen de nodige aandacht.
Het jongere zusje heeft het op dit ogenblik bijzonder moeilijk op school. En juist dat bezorgt mij een paniekgevoel. Ze zit nu in haar eerste jaar middelbaar en ze doet het, schijnbaar, goed ... maar schijn bedriegt.
Gisteren ontplofte dus haar bommeke. Boem !
Ze is bang en onzeker.
Voelt zich niet goed in haar vel.
Begrijpt niet altijd wat de leerkrachten van haar verwachten.
En ze doet ontzettend haar best om er bij te horen.
Dat vreet energie ... !
Ze is doodmoe wanneer ze uit school komt.
Huiswerk is er dan teveel aan.
Bovendien is ze zo perfectionistisch dat een taak niet maken totaal uitgesloten is. Zelfs al zou ze daar de toelating van een leerkracht voor hebben.
Ze wil van niemand hulp aanvaarden. Ze wil liever niet met haar probleem te koop lopen. GON-begleiding is er wél maar die benut ze eigenlijk amper.
Gisteren was haar emmertje vol en wat vol is loopt over.
Dan komen er tranen die niemand kan begrijpen, zegt ze.
Ik heb met haar te doen.
De wereld is soms moeilijk !
Zeker als je bijna 13 bent (en Asperger hebt).
Margo
Nee, niet letterlijk ... maar de brokken zijn misschien al even groot.
En ik weet het wel, ook brokken zijn te lijmen ... maar toch.
Ik had hier zo graag een positief bericht willen plaatsen maar het lukt me niet.
Ik voel me leeggezogen, ik ben moe en ik zie het niet meer zitten ...
Ik krijg geen rust in mijn hoofd. Alles gonst maar door elkaar. Een afspraak hier, een afspraak daar. Gesprekken her en der en ik heb het gevoel dat ik geen stap verder kom.
Nee, het is niet alleen Vincent.
Er is ook nog een grotere broer en een jongere zus. Ook zij vragen de nodige aandacht.
Het jongere zusje heeft het op dit ogenblik bijzonder moeilijk op school. En juist dat bezorgt mij een paniekgevoel. Ze zit nu in haar eerste jaar middelbaar en ze doet het, schijnbaar, goed ... maar schijn bedriegt.
Gisteren ontplofte dus haar bommeke. Boem !
Ze is bang en onzeker.
Voelt zich niet goed in haar vel.
Begrijpt niet altijd wat de leerkrachten van haar verwachten.
En ze doet ontzettend haar best om er bij te horen.
Dat vreet energie ... !
Ze is doodmoe wanneer ze uit school komt.
Huiswerk is er dan teveel aan.
Bovendien is ze zo perfectionistisch dat een taak niet maken totaal uitgesloten is. Zelfs al zou ze daar de toelating van een leerkracht voor hebben.
Ze wil van niemand hulp aanvaarden. Ze wil liever niet met haar probleem te koop lopen. GON-begleiding is er wél maar die benut ze eigenlijk amper.
Gisteren was haar emmertje vol en wat vol is loopt over.
Dan komen er tranen die niemand kan begrijpen, zegt ze.
Ik heb met haar te doen.
De wereld is soms moeilijk !
Zeker als je bijna 13 bent (en Asperger hebt).
Margo
1 opmerking:
Ik schrok me een ongeluk toen ik haar foto zag, jeetje zeg wat is zo gegroeit!!!! Ik herinner me nog het speelse meisje van 9-10 jaar. Tja puberteit, dat is iets zo moeilijk, je bent kind in een volwassenlijf, wil iet als kind behandeld worden maar ergens hunker je naar bescherming, het niet zelf moeten doen, beslissen enzovoort.
Lieve Margo, of eerder lieve Magali, ook de puberteit gaat over, het duurt en blijft maar duren, maar het gaat over, het is volgens mij een van de moeilijkste tijden die men door moet, je blik op de dingen wordt anders, een pak gevoel en gedachten rijzen als paddestoelen uit de grond en kwellen, breken je...maar je kan zoveel uit leren, als je maar volhoud.
Lieve Margo, je kleinste en laatste wordt groot en dat is bijzonder moeilijk voor een mama om dat toe te laten, plots ben je haar toeverlaat niet meer, snap je niks meer van haar, ben je tegen haar, zulke uitspraken doen pijn, die ik heb ik ook meegemaak, (nog niet als moeder ;-)) maar de relatie komt er sterker uit, achteraf zal het weer moeder-dochter relatie zijn, wellicht op een ander, nieuw niveau. Het is juist een kwestie van tijd. Volhouden dus!
En lieve Magali, aan hulp aanvaarden terft geen schuld, hulp aanvaarden is geen teken van zwakte, integendeel het is een teken van sterkte, van aanvaarden en toegeven: "alleen lukt het me niet" hulp toelaten is voor jezelf zorgen, van jezelf houden.
Je komt er sterker uit, en wat is mooier dan er sterker uit te komen om dan op zijn beurt er te kunnen zijn voor anderen.
Dikke kusjes aan jullie beiden!
boud
Een reactie posten