Ik weet het … mijn schrijven is een beetje stil gevallen.
Hoe dat komt ?
Gemis.
Kwaadheid.
Pijn.
Diepe verlorenheid.
Ik weet met mezelf soms geen raad. Voel me gefrustreerd en ben boos op heel de wereld. Wat voor rotstreek heeft het leven me geleverd.
Geen enkel puzzelstuk past nog. En hoe ik de stukjes ook draai of keer … het lukt me niet om het geheel te overzien.
Ik kan enkel nog voelen.
En wat ik voel voelt niet goed.
Wat moet ik dan ?
Vincent is niet gelukkig.
Komt dat door mij ?
Draag ik mijn verdriet en bezorgdheid onbewust op hem over ? We praten er wel eens over. Ik hoef mijn gevoel niet te verstoppen voor hem, hij voelt het perfect aan.
Wie zei er ooit dat autisten moeilijk met gevoelens kunnen omgaan ? FOUT ! HELEMAAL FOUT ! Ik ken niemand die zo gevoelig is als Vincent.
Op de één of andere manier heeft hij speciale voelsprieten om de wereld te ver- en herkennen. Vergis je niet … hij weet meteen welk vlees hij in de kuip heeft.
Vincent is bijzonder … en ik hou van hem.
Margo
Hoe dat komt ?
Gemis.
Kwaadheid.
Pijn.
Diepe verlorenheid.
Ik weet met mezelf soms geen raad. Voel me gefrustreerd en ben boos op heel de wereld. Wat voor rotstreek heeft het leven me geleverd.
Geen enkel puzzelstuk past nog. En hoe ik de stukjes ook draai of keer … het lukt me niet om het geheel te overzien.
Ik kan enkel nog voelen.
En wat ik voel voelt niet goed.
Wat moet ik dan ?
Vincent is niet gelukkig.
Komt dat door mij ?
Draag ik mijn verdriet en bezorgdheid onbewust op hem over ? We praten er wel eens over. Ik hoef mijn gevoel niet te verstoppen voor hem, hij voelt het perfect aan.
Wie zei er ooit dat autisten moeilijk met gevoelens kunnen omgaan ? FOUT ! HELEMAAL FOUT ! Ik ken niemand die zo gevoelig is als Vincent.
Op de één of andere manier heeft hij speciale voelsprieten om de wereld te ver- en herkennen. Vergis je niet … hij weet meteen welk vlees hij in de kuip heeft.
Vincent is bijzonder … en ik hou van hem.
Margo
2 opmerkingen:
Tuurlijk kunnen mensen met autisme met voelen, het probleem is juist dat ze alles te intense voelen en dat maakt het zo moeilijk. Als we eens kijken naar ons zelf soms is een emoties zo zwaar zo intens dat we er gek van worden, dat wel liever dood zouden willen gaan om toch maar niet te voelen. Het verschil met mensen met autisme is dat wij dat niet altijd ervaren.
Lieve Inner, je bent geen slechte moeder, welke moeder zou er nu niet bezorgd zijn om haar kind? Je kent mijn situatie en ik ben nu al meer dan een jaar weg van thuis en toch blijf mijn moeder zo bezorgd. Dat is eigen aan het moederschap, ik zie het ook bij mijn zus (de kersverse mama) je kind vertrouwen aan andere mensen is een moeilijke stap, wellicht de zwaarste in het moederzijn. En natuurlijk heb terf jij geen schuld. Mensen willen altijd een oorzaak en het liefst iemand of iets anders dan henzelf. Maar de oorzaak of de schuldige zoeken heeft geen nut het is tijdverspilling voor alle partijen, en het maakt je gevoel niet beter bij. Gebeurtenissen komen vaak onverwachts, het is nu eenmaal zo. Weet je ik zou ook zo kunnen zoeken naar de schuldige "door wie ben ik nu nog altijd "ziek" waarom moest het mij dat overkomen...daarmee schiet ik niet op, dan verlies ik louter mezelf in hopeloosheid en een boel andere gevoelens die niet zo prettig zijn. Dingen gebeuren en vaak kan men niet 1 oorzaak of schuldige aanduiden. Vaak is het een samenspel van factoren, je DNA materiaal, je opvoeding, je ervaringen op school, op t werk enz...
Lieve Inner twijfel maar niet aan je moederzijn, want ik heb je al gezien met je kids je bent top.
Hou je goed, liefs van Boud
Margo en Vincent,
als ik zo zit te lezen op deze blog... hoe meer ik lees hoe sterker ik besef hoeveel ik lijk te herkennen bij mezelf! Gek genoeg...
Door alles wat een mens vaak als peuter of baby al(!!), meemaken kan..."vormt" ...verwondert het me totaal niet dat er in de wereld zo ontzettend véél zelfhulpgroepen en hulpgroepen bestaan om elkaar trachten te steunen! Iedereen is uniek... wat met zich meebrengt dat er even zo goed evenveel soorten hulporganisaties kunnen ontstaan als er unieke mensen zijn, miljarden dus!
Doch...bedenk ik me dan... waar gaat het naartoe? We maken het weer véél te ingewikkelt, toch? Steun kunnen we vinden, gewoon bij een vriend (als je zulk een vriend mocht kennen waarbij je je hart kan uitstorten?), familie? Ik wil zeker niet bedoelen dat al die hulporganisaties niet hoeven...nee...wie er zelf écht behoefte aan heeft gaat er heen, al is het maar 1 keer...om te weten/te voelen...dit is het niet voor mij ...
Steeds blijf ik op zoek... Ik zou bij zovele zelfhulpgroepen me thuis kunnen voelen in zekere zin toch...maar dat is té veel om te dragen in 1 keer en dan kom ik wel wat "levens" te kort ;-)
Groetjes, Michaël
Een reactie posten