woensdag 5 september 2007

Het valt wel mee ...




"Het valt wel mee", zegt Vincent wanneer ik hem aan de telefoon heb, "ik had het eigenlijk erger verwacht".
Met een diepe zucht van opluchting wordt de spanning in mijn hoofd, nek en schouders eensklaps minder.

Je vertelt me dat er veel rustmomenten zijn. Op regelmatige tijdstippen word je naar je kamer gestuurd om te rusten. Stelselmatig zullen die rustmomenten minder worden. Op die manier kan jij je langzaam aanpassen aan je nieuwe leefomgeving.

Ook de jongeren op de afdeling vallen best mee. Ook hier had je erger verwacht. Maar het blijken allemaal jongens en meisjes te zijn die er net zo normaal uitzien als jij. Vijf jongens en drie meisjes.

Eén van die meisjes is Milou. Haar ken je nog van op de crisisopname, eind juni. Het was een blij weerzien en een punt van herkenning. Ik ben blij voor jou met deze meevaller.

Je vraagt me aan de telefoon of we je gitaar en keyboard willen meebrengen. Dat zullen we natuurlijk zeker doen. We willen niets liever dan dat je je daar zo snel mogelijk gaat thuis voelen.

Aan de telefoon klink je best opgewekt. Dat stemt me blij. Misschien is dit toch wel echt dat wat je nodig hebt. Een gestructureerde omgeving met veel rustmomenten en plaats en aandacht voor je grote en kleine probleempjes.

Doe het stap voor stap, Vincent, we staan achter jou !

Geen opmerkingen: