Het is een beetje chaos in mijn hart …
*zucht*
Ik loop verloren en met mijn ziel onder mijn arm. De tranen stromen vandaag overvloedig. Alle emoties van de voorbije maanden vinden nu pas hun weg naar buiten.
Ik huil en ik huil en ik huil …
Eric begrijpt niet goed waarom. Hier hebben we toch samen voor gekozen, zegt hij. Natuurlijk hebben we hier voor gekozen maar dat betekent nog niet dat ik me daar niet ontzettend triest bij mag voelen.
Eigenlijk zouden Eric en ik nu moeten genieten van onze laatste vakantiedagen, maar dat doen we niet. We zitten ieder in ons eigen wereldje en dat vind ik jammer. Maar ik heb de energie niet om er nu nog het beste van te maken. Ik wil enkel en alleen rust in mijn hoofd en hart.
Ik vraag me constant af of ik wel de juiste beslissing heb genomen. Het doet zo’n pijn te zien waar ik Vincent achter heb moeten laten. Het is ook zo moeilijk te geloven dat waar hij nu is de plaats is waar hij beter zal worden. Ik heb nog zoveel vragen.
Wat jij nodig hebt, Vincent, is een warm nest. Dat zou ik je zo graag willen geven. Ik heb het gevoel gefaald te hebben omdat je nu in het ziekenhuis bent. Ik hoop zo dat dit de juiste beslissing is.
Pluisje, ik zie je graag !
Mama
6 opmerkingen:
Hallo Margo
ik lees vaak op je log.
Het komt zeker weer goed met Vincent. En nu hij zijn gitaar en keybord heeft zal de tijd voor hem ook wel sneller voorbij gaan.
Denk gewoon, iedere dag is er ene dichter bij genezing en voldoening voor Vincent.
En het zal zeker wel de juiste keuze geweest hebben om hem te helpen.
Liefs, Marina
Hoi Margo
Het is heel moeilijk om stappen te zetten en er in te geloven.
Wat is goed voor onze kinderen ?
Wij kunnen ons niet verplaatsen naar hun leefwereld.
De puberteit is zo ingewikkeld en zij leven in hun eigen wereld
Andere kinderen leren van vallen en opstaan ook onze kinderen leren hier van.
Alleen hebben zij veel meer tijd nodig om de verbanden te vinden en als ze, ze vinden is de verwerking weer totaal anders dan wij hopen of zouden denken.
Maar ze leren …
Ik leef met je mee want ik weet welke chaos dit kan veroorzaken in een hart
Ik zou het er ook enorm moeilijk mee hebben om Nataja te laten opnemen
Onze kinderen wonen simpelweg in ons hart
Liefs en een warme knuffel
Chris
Hoi Margo,
Ik vind het fijn jou en je gezin en Vincent van zo nabij te kunnen "voelen". Ik kan me niet voorstellen wat een moeder meemaakt...
Magali heeft een leuke drie daagse achter de rug! Het is een "superleuke " meid!. Ik ben blij dat ik met haar naar Westmalle kon.
Het gaat jou en Vincent goed de volgende tijd.
Wen
Hallo Margo,
Ik zou je graag een bemoedigend woordje sturen, maar dat klinkt in mijn oren zo vlug hol .. Toch wil ik je laten weten dat ik mee aan Vincent denk, en aan jou en heel je gezin. De stap die jullie gezet hebben, is niet de gemakkelijkste. Het vraagt moed om hulp van buitenaf te vragen en te aanvaarden. En dat je heen en weer geslingerd wordt door allerlei emoties, is helemaal te begrijpen. Het moederschap brengt heel veel met zich mee. En het moeilijkste is misschien wel het loslaten ..
Bedankt om ons de kans te geven jullie verhaal mee te volgen. Ik ga graag mee op pad ..
Groetjes,
Lisbeth
Ik las dit stukje, en ik las zoveel herkenning, mama heeft vorig jaar wellicht dezelfde twijfels gehad. "Alsof "daar" op plaats is die het goed zal maken. Die plaats is louter een steunpilaar, een plaats die je handvaten kan bieden, die je inzicht kan geven. Maar het kan nooit een warme nest zijn, geloof me, en de warme nest die heb je Vincent zeker gegeven en blijf je geven. Ouders zijn niet perfect, perfectie bestaat trouwens niet, soms hebben ouders ook wat hulp nodig. Je bent geen slechte moeder omdat je een opname niet kon vermijden. Je geef hem een kans tot zelfontplooiing en zoveel meer, en dat juist getuige van hoe moedig jullie zijn als ouders.
Dikke kus
Boud
Een reactie posten