Ik schrok me een ongeluk toen ik de foto van Magali zag ...
jeetje zeg, wat is ze gegroeit !!!!
Ik herinner me nog het speelse meisje van 9-10 jaar.
Tja puberteit, dat is iets zo moeilijk, je bent kind in een volwassenlijf, wil niet als kind behandeld worden maar ergens hunker je naar bescherming, het niet zelf moeten doen, beslissen enzovoort.
Lieve Margo, of eerder lieve Magali, ook de puberteit gaat over, het duurt en blijft maar duren, maar het gaat over, het is volgens mij één van de moeilijkste tijden die men door moet, je blik op de dingen wordt anders, een pak gevoel en gedachten rijzen als paddestoelen uit de grond en kwellen, breken je... maar je kan zoveel uit leren, als je maar volhoud.
Lieve Margo, je kleinste en laatste wordt groot en dat is bijzonder moeilijk voor een mama om dat toe te laten, plots ben je haar toeverlaat niet meer, snap je niks meer van haar, ben je tegen haar, zulke uitspraken doen pijn, die ik heb ik ook meegemaak, (nog niet als moeder ;-)) maar de relatie komt er sterker uit, achteraf zal het weer moeder-dochter relatie zijn, wellicht op een ander, nieuw niveau.
Het is juist een kwestie van tijd.
Volhouden dus!
En lieve Magali, hulp aanvaarden is geen teken van zwakte, integendeel, het is een teken van sterkte, van aanvaarden en toegeven: "alleen lukt het me niet" !
Hulp toelaten is voor jezelf zorgen, van jezelf houden.
Je komt er sterker uit, en wat is mooier dan er sterker uit te komen om dan op zijn beurt er te kunnen zijn voor anderen.
Dikke kusjes aan jullie beiden!
Boudje
