Boudaatje zei...
Tuurlijk kunnen mensen met autisme met voelen, het probleem is juist dat ze alles te intense voelen en dat maakt het zo moeilijk.
Als we eens kijken naar ons zelf soms, is een emoties zo zwaar zo intens dat we er gek van worden, dat wel liever dood zouden willen gaan om toch maar niet te voelen.
Het verschil met mensen met autisme is dat wij dat niet altijd ervaren.
Lieve Inner, je bent geen slechte moeder, welke moeder zou er nu niet bezorgd zijn om haar kind? Je kent mijn situatie en ik ben nu al meer dan een jaar weg van thuis en toch blijf mijn moeder zo bezorgd. Dat is eigen aan het moederschap, ik zie het ook bij mijn zus (de kersverse mama) je kind vertrouwen aan andere mensen is een moeilijke stap, wellicht de zwaarste in het moederzijn. En natuurlijk heb jij geen schuld. Mensen willen altijd een oorzaak en het liefst iemand of iets anders dan henzelf. Maar de oorzaak of de schuldige zoeken heeft geen nut het is tijdverspilling voor alle partijen, en het maakt je gevoel niet beter bij.
Gebeurtenissen komen vaak onverwachts, het is nu eenmaal zo. Weet je, ik zou ook zo kunnen zoeken naar de schuldige "door wie ben ik nu nog altijd "ziek" waarom moest het mij overkomen...daarmee schiet ik niet op, dan verlies ik louter mezelf in hopeloosheid en een boel andere gevoelens die niet zo prettig zijn. Dingen gebeuren en vaak kan men niet 1 oorzaak of schuldige aanduiden.
Vaak is het een samenspel van factoren, je DNA materiaal, je opvoeding, je ervaringen op school, op t werk enz...
Lieve Inner twijfel maar niet aan je moederzijn, want ik heb je al gezien met je kids je bent top.
Hou je goed,
liefs van Boud
Tuurlijk kunnen mensen met autisme met voelen, het probleem is juist dat ze alles te intense voelen en dat maakt het zo moeilijk.
Als we eens kijken naar ons zelf soms, is een emoties zo zwaar zo intens dat we er gek van worden, dat wel liever dood zouden willen gaan om toch maar niet te voelen.
Het verschil met mensen met autisme is dat wij dat niet altijd ervaren.
Lieve Inner, je bent geen slechte moeder, welke moeder zou er nu niet bezorgd zijn om haar kind? Je kent mijn situatie en ik ben nu al meer dan een jaar weg van thuis en toch blijf mijn moeder zo bezorgd. Dat is eigen aan het moederschap, ik zie het ook bij mijn zus (de kersverse mama) je kind vertrouwen aan andere mensen is een moeilijke stap, wellicht de zwaarste in het moederzijn. En natuurlijk heb jij geen schuld. Mensen willen altijd een oorzaak en het liefst iemand of iets anders dan henzelf. Maar de oorzaak of de schuldige zoeken heeft geen nut het is tijdverspilling voor alle partijen, en het maakt je gevoel niet beter bij.
Gebeurtenissen komen vaak onverwachts, het is nu eenmaal zo. Weet je, ik zou ook zo kunnen zoeken naar de schuldige "door wie ben ik nu nog altijd "ziek" waarom moest het mij overkomen...daarmee schiet ik niet op, dan verlies ik louter mezelf in hopeloosheid en een boel andere gevoelens die niet zo prettig zijn. Dingen gebeuren en vaak kan men niet 1 oorzaak of schuldige aanduiden.
Vaak is het een samenspel van factoren, je DNA materiaal, je opvoeding, je ervaringen op school, op t werk enz...
Lieve Inner twijfel maar niet aan je moederzijn, want ik heb je al gezien met je kids je bent top.
Hou je goed,
liefs van Boud
Geen opmerkingen:
Een reactie posten