Luiheid, eenzaamheid en onkunde. Deze kom ik alleszins niet te kort, en de beschermheer van al wat saai is - ware het niet om het feit dat hij deze tekst nu driftig uittypt - zou ook eens hartelijk in zijn vuistje lachen.
Beste lezer,
zoals je leest gaat het met mij goed noch slecht, al is het voor een ongeduldige tiener als ikzelf moeilijk om dit met volle overtuiging te zeggen.
Om maar met de deur in huis te vallen: Ik zit vol met twijfels.
Weet niet wat ik moet doen, waar ik heen moet en hoe ik er moet geraken.
Correctie: Mag!
'Niets' moet toch, uiteindelijk?
Wel, op dit moment wou ik anders graag dat iemand me kon vertellen wat ik MOEST doen, me de zekerheid kon geven dat ik het aankon. Maar is 'aankunnen' dan van A naar B gaan zonder twijfelen of je dit keer naar links of rechts moet?
Of het wel de bedoeling is dat je dit alleen doet?
Of het misschien niet beter is als je het gisteren had gedaan, of misschien wel volgend jaar?
Sommige mensen zullen nu waarschijnlijk zeggen dat ik dat alleen zelf kan aanvoelen en dus zelf uitmaken. Maar ik heb het gevoel dat ik hier niet klaar voor ben, ik kan die keuzes niet alleen maken en ze door anderen laten maken zou laf en misschien zelfs dom kunnen zijn.
Dit is toch mijn leven?
Ik zou het toch zelf uit moeten zoeken?
Maar waarom word ik dan verplicht naar school te gaan, drie keer per dag te eten, regelmatig slapen en me met deze zelfde regelmaat te wassen? (Vooral dat eerste dan..).
Ik beschik over twee ogen en - als ik de grote meerderheid aan leerkrachten, therapeuten, etc. moet geloven - een verdomd goed stel hersenen. Helaas, men is vergeten de handleiding mee te leveren en bijgevolg heb ik geen flauw idee hoe deze te gebruiken...
Wanhopig als ik nu mag klinken valt het écht allemaal wel mee. Ik zit gewoon met zo'n gevoel van "Hier zit ik dan, nog steeds niets te doen. Ik heb geen flauw idee hoe me nuttig bezig te houden en op sociaal vlak ben ik ook maar een kneusje het afgelopen jaar. Help!
Dringend nieuwe hard -en software gevraagd !!"
Ik zou nog uren kunnen schrijven maar ik denk dat ik er min of meer ben in geslaagd mijn gedachtengang op papier te zetten.
Groetjes,
Vincent
Beste lezer,
zoals je leest gaat het met mij goed noch slecht, al is het voor een ongeduldige tiener als ikzelf moeilijk om dit met volle overtuiging te zeggen.
Om maar met de deur in huis te vallen: Ik zit vol met twijfels.
Weet niet wat ik moet doen, waar ik heen moet en hoe ik er moet geraken.
Correctie: Mag!
'Niets' moet toch, uiteindelijk?
Wel, op dit moment wou ik anders graag dat iemand me kon vertellen wat ik MOEST doen, me de zekerheid kon geven dat ik het aankon. Maar is 'aankunnen' dan van A naar B gaan zonder twijfelen of je dit keer naar links of rechts moet?
Of het wel de bedoeling is dat je dit alleen doet?
Of het misschien niet beter is als je het gisteren had gedaan, of misschien wel volgend jaar?
Sommige mensen zullen nu waarschijnlijk zeggen dat ik dat alleen zelf kan aanvoelen en dus zelf uitmaken. Maar ik heb het gevoel dat ik hier niet klaar voor ben, ik kan die keuzes niet alleen maken en ze door anderen laten maken zou laf en misschien zelfs dom kunnen zijn.
Dit is toch mijn leven?
Ik zou het toch zelf uit moeten zoeken?
Maar waarom word ik dan verplicht naar school te gaan, drie keer per dag te eten, regelmatig slapen en me met deze zelfde regelmaat te wassen? (Vooral dat eerste dan..).
Ik beschik over twee ogen en - als ik de grote meerderheid aan leerkrachten, therapeuten, etc. moet geloven - een verdomd goed stel hersenen. Helaas, men is vergeten de handleiding mee te leveren en bijgevolg heb ik geen flauw idee hoe deze te gebruiken...
Wanhopig als ik nu mag klinken valt het écht allemaal wel mee. Ik zit gewoon met zo'n gevoel van "Hier zit ik dan, nog steeds niets te doen. Ik heb geen flauw idee hoe me nuttig bezig te houden en op sociaal vlak ben ik ook maar een kneusje het afgelopen jaar. Help!
Dringend nieuwe hard -en software gevraagd !!"
Ik zou nog uren kunnen schrijven maar ik denk dat ik er min of meer ben in geslaagd mijn gedachtengang op papier te zetten.
Groetjes,
Vincent
1 opmerking:
hallo vincent,
k ben zelf ook moeder van zoekende kinderen, en weet uit ervaring dat de puberteit de ellendigste tijd is uit je leven, zoekend, onwetend bang, vragend, maar probeer structuur in je leven te krijgen op jouw manier en op jouw maat want iedere mens heeft dit nodig om een beetje te functioneren,en ik ben ervan overtuigd als je zoekt, wel je weg zult vinden, gewoon geen hoogdravende dingen heb je nodig om gelukkig te zijn.
Doe verder probeer op jouw manier de draad op te nemen, wees niet apatisch, je zult hoedanook je weg vinden niet morgen niet overmorgen maar na verloop van tijd misschien veel tijd zo is het mijn zoon ook vergaan vele groeten, sterkte en hou vol
annemie
Een reactie posten